Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

«πες μου τι θα κάνεις τώρα έτσι όπως σε καταντήσανε Πατρίδα; Σερβιτόρα…»


«πες μου τι θα κάνεις τώρα έτσι όπως σε καταντήσανε Πατρίδα; Σερβιτόρα…»
(Στίχος από το τραγούδι των αδελφών Κατσιμίχα: Στην Ελλάς του 2000 )
Συντάχθηκε απο τον Στέφανο Σεραφειμίδη
Πρώτη καταχώρηση 12 Ιουνίου 2010
Πριν λίγο καιρό, αποφασίσαμε με τη σύζυγο μου να ανοίξουμε ένα παλιό ντουλάπι κληρονομιά της συζύγου μου από την μητέρα της. Το καλό με αυτά τα “χρονοντούλαπα” είναι ότι ανοίγοντάς τα, κάνεις και ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Τα αντικείμενα ήταν πολλά, όμως ένα μικρό και ασήμαντο τράβηξε την προσοχή μου. Ένα κουτί πινέζες!!!  Πρέπει να ήταν το λιγότερο 40 ετών. Αυτό το ταπεινό κουτί πινέζες όμως, είχε κάτι γραμμένο επάνω του που με έκανε να νιώσω έκπληξη, πίκρα και τελικά υπερηφάνεια. Ήταν γραμμένο επάνω του με ευανάγνωστα γράμματα “ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ”.
Έκπληξη ένιωσα, γιατί νόμιζα πως πινέζες κατασκεύαζαν ανέκαθεν μόνο οι Κινέζοι! Η πίκρα ήρθε όταν θυμήθηκα πως όταν ήμουν μικρός αυτά τα μικροαντικείμενα όπως και πολλά άλλα μεγαλύτερα τα κατασκεύαζαν Ελληνικά χέρια κάτι που σήμερα κοντεύω να το ξεχάσω.
Υπερηφάνεια ένιωσα τελικά όταν συνειδητοποίησα πως οι κοντινοί μας πρόγονοι ήταν περισσότερο δραστήριοι από όσο νομίζουμε. Έκαναν παραγωγή  με ότι μέσα είχαν και το έκαναν ακόμη και αν το αποτέλεσμα δεν ήταν τέλειο.
Ποιος νοιαζόταν αν οι πινέζες είχαν CE ή ISO. Δεν έψαχνε κανείς γιατί οι Ελληνικές πινέζες είχαν 5 δραχμές, ενώ οι Κινέζικες είχαν 2. Στο κάτω-κάτω δεν αγοράζει κανείς πινέζες κάθε μέρα, ούτε γίνεται πλούσιος αν αγοράσει φτηνά ένα κουτί.
Μπορεί όμως να γίνει φτωχότερος μη δίνοντας σημασία στο τι αγοράζει. Αγοράζοντας ένα Κινέζικο π.χ.  προϊόν (κατά κανόνα φτηνό σε τιμή και ποιότητα) τότε τον ευχαριστούν πάρα πολύ ο Τσαν, η Λου, ο Τσε , ο Χαν κλπ.-κλπ.κλπ.
Δεν σκέφτηκε όμως πως άφησε χωρίς δουλειά το Γιώργο, τον Κώστα, τη Μαρία, τη Στέλλα, το Θανάση, και πόσους ακόμα….   και τελικά ίσως τον ίδιο και τα παιδιά του.
Έχουμε συνδέσει την Ελλάδα με το “  ότι φυτρώνει μόνο του “ και με το “ευλογημένος τόπος γεμάτος ήλιο και θάλασσα”. Αυτά όμως δεν είναι παραγωγή, είναι δώρα του θεού  και με τα δώρα δεν μπορεί να ζει κανείς για πάντα.
Έχουμε σταματήσει να παράγουμε. Έχουμε γεμίσει αντιπροσώπους και αντιπροσωπίες. Κανείς δεν είναι μπροστά ο ίδιος και όπως λέει η λέξη, δρα αντί του προσώπου του άλλου. Σαν να ντρεπόμαστε να δείξουμε το δικό μας πρόσωπο και ψάχνουμε για να βάλουμε μπροστά μας το πρόσωπο κάποιου άλλου.
Η αλήθεια είναι πως όταν δρας  αντί του άλλου, αντιπροσωπεύεις δηλαδή, το κέρδος είναι πιο εύκολο και γρήγορο. Δεν ρισκάρεις σχεδόν τίποτα, δεν έχεις σχεδόν καμία ευθύνη για το αν οι κατασκευές σου είναι καλές ή όχι και τις περισσότερες φορές δεν έχεις κάνει καμία σημαντική επένδυση. Φυσικά πολύ εύκολα μπορείς να αλλάξεις δράση και να γίνεις αντιπρόσωπος κάποιου άλλου.
Άλλου νέου “οίκου”, όπως μας έχουν μάθει να λέμε γεμάτοι σεβασμό τις βιοτεχνίες του εξωτερικού. Όταν είναι στην Ελλάδα είναι “βιοτεχνία” (το λέμε και λίγο απαξιωτικά), όταν είναι απ’ έξω το λέμε “οίκο” (κάτι σαν τίτλος τιμής).
Η βιοτεχνία όμως είναι που δίνει δουλειά σε Ελληνικά χέρια ενώ ο “οίκος” σε ξένα. Από την βιοτεχνία άμεσα ή έμμεσα θα έχεις όφελος κι εσύ. Από τον “οίκο” όμως μόνο οι ξένοι. Αυτή είναι η διαφορά. Διαλέγεις και παίρνεις για το ποιοι θες να σε ευχαριστούν.
Θέλεις τον Τσάν ή το Γιάννη; την Λου ή τη Μαρία; τον Τσε ή τον Δημήτρη;
Πρέπει να σταματήσουμε πια να είμαστε μόνο "Σερβιτόροι". Ήρθε καιρός να γυρίσουμε στην κουζίνα και να προσπαθήσουμε να γίνουμε και πάλι καλοί σεφ.
Προσωπικά πιστεύω πως οι Έλληνες μπορούμε να είμαστε καλοί “σεφ”. Έχουμε δύναμη φαντασία και δημιουργικότητα. Δεν κολλάμε στα δύσκολα. Αντιθέτως μας  πεισμώνουν και προχωράμε πιο ψηλά.
 Αθήνα 2010

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου